[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ideał polega na tym, by pomimo lęku nie przerywać wykonywanych przez siebie czynności. Istnieje
założenie, że lęk można pokonać i że w życiu człowieka wiedzy nadchodzi moment jego
przezwyciężenia, wpierw jednak trzeba sobie ów lęk uświadomić i niezwłocznie zanalizować to
uczucie. Don Juan twierdzi, że strach można pokonać, jedynie z nim walcząc.
Człowiek wiedzy powinien także jako wojownik mieć oczy szeroko otwarte. Człowiek wojujący
musi zachowywać czujność, ażeby jego uwagi nie uszły czynniki związane z dwoma nadrzędnymi
aspektami świadomości: 1) ze świadomością celu oraz 2) ze świadomością oczekiwanych zmian.
Zwiadomość celu polega na uświadomieniu sobie czynników wiążących się z reakcją zachodzącą
pomiędzy konkretnym celem jakiejkolwiek obowiązkowej czynności a własnym celem działania.
Ponieważ wszelkie czynności obowiązkowe posiadają określony cel, człowiek wiedzy musi umieć w
każdym momencie zestawić określony cel każdego obowiązkowego czynu z tym celem, który
przyświecał w myślach jego pragnieniu działania.
Za sprawą uświadomienia sobie owej reakcji człowiek wiedzy jest także zdolny uświadomić sobie
to, co uważa się za oczekiwane zmiany. To, co nazywam tu świadomością oczekiwanych zmian",
odnosi się do pewności, że w każdym momencie człowiek potrafi ustalić wszystkie istotne zmienne,
jakie implikuje relacja zachodząca pomiędzy konkretnym celem każdego działania a jego własnym
powodem działania. Zakłada się, że dzięki świadomości oczekiwanych zmian człowiek potrafi odkryć
najdrobniejsze zmiany. Owa świadomość zachodzących zmian pozwala rozpoznać i zinterpretować
znaki wróżebne i inne niezwykłe wydarzenia.
Ostatni aspekt właściwego postępowania wojownika wyraża się potrzebą wiary we własne siły, to
znaczy przekonaniem, że konkretny cel podjętego działania nie może być inny, bo tylko takie działanie
jest możliwe w danej sytuacji. Gdyby nie wiara we własne siły, człowiek nie zdołałby spełnić jednego z
najważniejszych celów nauki: nie potrafiłby uczynić ze swej wiedzy potęgi.
Proces stawania się człowiekiem wiedzy nigdy się nie kończy
Los człowieka wiedzy nie jest przesądzony raz na zawsze. Nigdy nie można mieć pewności, że
przebywszy kolejne, ustalone z góry etapy poznawania wiedzy, zostanie się człowiekiem wiedzy.
Można domniemywać, że funkcja tych etapów sprowadza się wyłącznie do ukazania sposobu zostania
człowiekiem wiedzy. Jest to więc zadanie, którego nie da się wykonać w pełni, a raczej ciągły proces
obejmujący: 1) przekonanie, że zabiegi w celu zostania człowiekiem wiedzy należy ponawiać; 2)
przekonanie o ludzkiej nietrwałości oraz 3) przekonanie, że należy kroczyć ścieżką obdarowaną
sercem.
Potrzeba ciągłego wznawiania zabiegów w celu zostania człowiekiem wiedzy znajduje wyraz w
wątku czterech symbolicznych wrogów, których napotyka na ścieżce wiedzy (strach, jasność umysłu,
moc i starość). Wznowienie tych zabiegów wiąże się z potrzebą uzyskania i zachowania samokontroli.
Człowiek wiedzy z prawdziwego zdarzenia powinien stoczyć bitwę z każdym z owych czterech
wrogów po kolei, co ma trwać do ostatnich chwil jego życia, taki jest bowiem warunek czynnego
zaangażowania się w proces stawania się człowiekiem wiedzy. Jednak pomimo rzeczywistego
wznowienia zabiegów wynik walki jest z góry przesądzony musi on ulec ostatniemu ze swych
symbolicznych wrogów. Na tym polega przekonanie o nietrwałości.
Wyrównaniem owego braku, którym jest ludzka nie-trwałość, jest wyobrażenie, że należy kroczyć
ścieżką obdarzoną sercem". Zcieżka serca to wyrażone na sposób metaforyczny twierdzenie, że
pomimo cechującej go nietrwałości człowiek nie powinien przerywać marszu; powinien znajdować
zadowolenie i spełniać tkwiące w nim możliwości w akcie wyboru alternatywy obciążonej największą
odpowiedzialnością i całkowitej z nią identyfikacji.
Syntezę przesłanek całej swej wiedzy zawarł don Juan w metaforze, iż dla niego istotne jest to, by
odnalezć ścieżkę, która ma serce, i przemierzyć ją do końca; to ma oznaczać, że wystarczy mu
identyfikacja z alternatywą obciążoną odpowiedzialnością. Mógł poprzestać na samej podróży;
żywienie nadziei na dotarcie do jakiegoś stałego miejsca wykracza poza granice jego wiedzy.
DRUGI ZESPÓA: CZAOWIEK WIEDZY MA SPRZYMIERZECCA
Wyobrażenie, że człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, jest najważniejszym z siedmiu wątków
składowych, tylko ono bowiem jest niezbędne do objaśnienia, czym jest człowiek wiedzy. Wedle
schematu kwalifikacyjnego don Juana człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, przeciętny człowiek
go nie posiada i właśnie na tym polega różnica pomiędzy człowiekiem wiedzy a zwykłymi ludzmi.
Don Juan zdefiniował sprzymierzeńca jako moc zdolną przenieść człowieka poza jego własne
granice", co oznacza, że sprzymierzeniec jest potęgą umożliwiającą nam wykraczanie poza obręb
zwykłej rzeczywistości. Z tego zatem, że posiada on sprzymierzeńca, wynika, iż posiada moc, sam
zaś fakt, że człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, stanowi samoistny dowód osiągnięcia
operacyjnego celu pobieranych nauk. Ponieważ ów cel polega na tym, żeby ukazać, jak zostać
człowiekiem wiedzy, człowiek wiedzy natomiast posiada sprzymierzeńca, można sformułować
operacyjny cel nauk don Juana w ten sposób, że wskazują one również, jak pozyskać
sprzymierzeńca. Pojęcie człowieka wiedzy", ujmowane jako filozoficzne ramy, w których porusza się
wojownik, ma sens dla każdego, kto chce żyć w ich obrębie jedynie wówczas, gdy posiada
sprzymierzeńca.
Sklasyfikowałem ten ostatni wątek wchodzący w zakres pojęcia człowieka wiedzy" jako drugą
podstawową jednostkę strukturalną z powodu jej niezbędności w wyjaśnieniu, czym jest człowiek
wiedzy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl aikidobyd.xlx.pl
Ideał polega na tym, by pomimo lęku nie przerywać wykonywanych przez siebie czynności. Istnieje
założenie, że lęk można pokonać i że w życiu człowieka wiedzy nadchodzi moment jego
przezwyciężenia, wpierw jednak trzeba sobie ów lęk uświadomić i niezwłocznie zanalizować to
uczucie. Don Juan twierdzi, że strach można pokonać, jedynie z nim walcząc.
Człowiek wiedzy powinien także jako wojownik mieć oczy szeroko otwarte. Człowiek wojujący
musi zachowywać czujność, ażeby jego uwagi nie uszły czynniki związane z dwoma nadrzędnymi
aspektami świadomości: 1) ze świadomością celu oraz 2) ze świadomością oczekiwanych zmian.
Zwiadomość celu polega na uświadomieniu sobie czynników wiążących się z reakcją zachodzącą
pomiędzy konkretnym celem jakiejkolwiek obowiązkowej czynności a własnym celem działania.
Ponieważ wszelkie czynności obowiązkowe posiadają określony cel, człowiek wiedzy musi umieć w
każdym momencie zestawić określony cel każdego obowiązkowego czynu z tym celem, który
przyświecał w myślach jego pragnieniu działania.
Za sprawą uświadomienia sobie owej reakcji człowiek wiedzy jest także zdolny uświadomić sobie
to, co uważa się za oczekiwane zmiany. To, co nazywam tu świadomością oczekiwanych zmian",
odnosi się do pewności, że w każdym momencie człowiek potrafi ustalić wszystkie istotne zmienne,
jakie implikuje relacja zachodząca pomiędzy konkretnym celem każdego działania a jego własnym
powodem działania. Zakłada się, że dzięki świadomości oczekiwanych zmian człowiek potrafi odkryć
najdrobniejsze zmiany. Owa świadomość zachodzących zmian pozwala rozpoznać i zinterpretować
znaki wróżebne i inne niezwykłe wydarzenia.
Ostatni aspekt właściwego postępowania wojownika wyraża się potrzebą wiary we własne siły, to
znaczy przekonaniem, że konkretny cel podjętego działania nie może być inny, bo tylko takie działanie
jest możliwe w danej sytuacji. Gdyby nie wiara we własne siły, człowiek nie zdołałby spełnić jednego z
najważniejszych celów nauki: nie potrafiłby uczynić ze swej wiedzy potęgi.
Proces stawania się człowiekiem wiedzy nigdy się nie kończy
Los człowieka wiedzy nie jest przesądzony raz na zawsze. Nigdy nie można mieć pewności, że
przebywszy kolejne, ustalone z góry etapy poznawania wiedzy, zostanie się człowiekiem wiedzy.
Można domniemywać, że funkcja tych etapów sprowadza się wyłącznie do ukazania sposobu zostania
człowiekiem wiedzy. Jest to więc zadanie, którego nie da się wykonać w pełni, a raczej ciągły proces
obejmujący: 1) przekonanie, że zabiegi w celu zostania człowiekiem wiedzy należy ponawiać; 2)
przekonanie o ludzkiej nietrwałości oraz 3) przekonanie, że należy kroczyć ścieżką obdarowaną
sercem.
Potrzeba ciągłego wznawiania zabiegów w celu zostania człowiekiem wiedzy znajduje wyraz w
wątku czterech symbolicznych wrogów, których napotyka na ścieżce wiedzy (strach, jasność umysłu,
moc i starość). Wznowienie tych zabiegów wiąże się z potrzebą uzyskania i zachowania samokontroli.
Człowiek wiedzy z prawdziwego zdarzenia powinien stoczyć bitwę z każdym z owych czterech
wrogów po kolei, co ma trwać do ostatnich chwil jego życia, taki jest bowiem warunek czynnego
zaangażowania się w proces stawania się człowiekiem wiedzy. Jednak pomimo rzeczywistego
wznowienia zabiegów wynik walki jest z góry przesądzony musi on ulec ostatniemu ze swych
symbolicznych wrogów. Na tym polega przekonanie o nietrwałości.
Wyrównaniem owego braku, którym jest ludzka nie-trwałość, jest wyobrażenie, że należy kroczyć
ścieżką obdarzoną sercem". Zcieżka serca to wyrażone na sposób metaforyczny twierdzenie, że
pomimo cechującej go nietrwałości człowiek nie powinien przerywać marszu; powinien znajdować
zadowolenie i spełniać tkwiące w nim możliwości w akcie wyboru alternatywy obciążonej największą
odpowiedzialnością i całkowitej z nią identyfikacji.
Syntezę przesłanek całej swej wiedzy zawarł don Juan w metaforze, iż dla niego istotne jest to, by
odnalezć ścieżkę, która ma serce, i przemierzyć ją do końca; to ma oznaczać, że wystarczy mu
identyfikacja z alternatywą obciążoną odpowiedzialnością. Mógł poprzestać na samej podróży;
żywienie nadziei na dotarcie do jakiegoś stałego miejsca wykracza poza granice jego wiedzy.
DRUGI ZESPÓA: CZAOWIEK WIEDZY MA SPRZYMIERZECCA
Wyobrażenie, że człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, jest najważniejszym z siedmiu wątków
składowych, tylko ono bowiem jest niezbędne do objaśnienia, czym jest człowiek wiedzy. Wedle
schematu kwalifikacyjnego don Juana człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, przeciętny człowiek
go nie posiada i właśnie na tym polega różnica pomiędzy człowiekiem wiedzy a zwykłymi ludzmi.
Don Juan zdefiniował sprzymierzeńca jako moc zdolną przenieść człowieka poza jego własne
granice", co oznacza, że sprzymierzeniec jest potęgą umożliwiającą nam wykraczanie poza obręb
zwykłej rzeczywistości. Z tego zatem, że posiada on sprzymierzeńca, wynika, iż posiada moc, sam
zaś fakt, że człowiek wiedzy posiada sprzymierzeńca, stanowi samoistny dowód osiągnięcia
operacyjnego celu pobieranych nauk. Ponieważ ów cel polega na tym, żeby ukazać, jak zostać
człowiekiem wiedzy, człowiek wiedzy natomiast posiada sprzymierzeńca, można sformułować
operacyjny cel nauk don Juana w ten sposób, że wskazują one również, jak pozyskać
sprzymierzeńca. Pojęcie człowieka wiedzy", ujmowane jako filozoficzne ramy, w których porusza się
wojownik, ma sens dla każdego, kto chce żyć w ich obrębie jedynie wówczas, gdy posiada
sprzymierzeńca.
Sklasyfikowałem ten ostatni wątek wchodzący w zakres pojęcia człowieka wiedzy" jako drugą
podstawową jednostkę strukturalną z powodu jej niezbędności w wyjaśnieniu, czym jest człowiek
wiedzy. [ Pobierz całość w formacie PDF ]