[ Pobierz całość w formacie PDF ]
leczenia ( żeby się pan doktor nie martwił ). W razie wątpliwości pomocne jest przeanalizowanie stosunku do
innych autorytetów w życiu pacjenta (rodziców, nauczycieli, przełożonych w pracy), a w razie stwierdzenia
problemów w tej sferze uświadomienie choremu, że podobnych trudności może on doświadczać w kontakcie z
lekarzem, a następnie omówienie sposobów radzenia sobie z nimi.
III. Ocena zdolności przeżywania przykrych uczuć.
Znaczna część zaburzeń nerwicowych wiąże się z trudnymi do zniesienia uczuciami wywołanymi przez
zewnętrzne okoliczności lub wewnętrzne konflikty. Informacja o stwierdzeniu zaburzeń nerwicowych może
również wywoływać przykre uczucia. Szczególnie trudna jest dla wielu pacjentów wiadomość, że terapia tych
zaburzeń wymaga dużo czasu i wysiłku.
W związku z tym przed przystąpieniem do działań terapeutycznych potrzebna jest ocena zdolności odroczenia
gratyfikacji możliwości realizowania uciążliwych zadań i zaleceń nie dających natychmiastowych efektów. W
przypadku osób mających takie trudności należy stopniowo zaznajamiać je z przykrymi informacjami
dotyczącymi diagnozy i konieczności długotrwałego leczenia. Prostym sposobem jest podzielenie postępowania
diagnostycznego na dwa spotkania. Pierwsze kończy się informacją, że korzystniej będzie ustalić dalsze
postępowanie na podstawie dwóch spotkań, ponieważ daje to dodatkową możliwość lekarzowi potwierdzenia
wniosków z badania, a pacjentowi szansę na przemyślenie wstępnych zaleceń oraz dodanie istotnych informacji,
o których zapomniał lub obawiał się powiedzieć za pierwszym razem. Doświadczenie wskazuje, że w trakcie
drugiego badania wielu pacjentów czuje się znacznie bezpieczniej i dodaje istotne dane dotyczące choroby i
okoliczności jej wystąpienia.
5.2.4. Podstawowe interwencje psychoterapeutyczne w praktyce ogólnolekarskiej
Wstępne interwencje psychoterapeutyczne obejmują (Golec, Kokoszka, 1995):
I. Działania zmierzające do wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa chorego.
Z pragmatyki postępowania lekarskiego wynika zalecenie rozumienia trudności chorego w podjęciu roli pacjenta
jako wyrazu jego wewnętrznych trudności, a nie złej woli. W zależności od zdiagnozowania zródeł trudności
pacjenta można wybrać optymalny do prowadzenia leczenia model relacji terapeutycznej (Kaplan, Sadock,
1991):
1. Model aktywno-pasywny, w którym dominuje aktywność lekarza. Pacjent obarcza go pełną
odpowiedzialnością za całość procesów leczniczych.
2. Model nauczyciela i ucznia, gdzie lekarz funkcjonuje w ojcowski, opiekuńczo-kontrolujący sposób, a pacjent
akceptuje swoją zależność od niego.
3. Model wzajemnej współpracy, według którego lekarz i pacjent współpracują ze sobą, zdają sobie sprawę, że
przebieg leczenia zależy od ich wzajemnej współpracy. Pacjent docenia wiedzę i umiejętności lekarza, wie
jednak, że od jego samoobserwacji, umiejętności komunikowania lekarzowi zmian w stanie zdrowia i sposobu
realizacji zaleceń zależy przebieg jego terapii.
Model 1. wskazany jest w przypadku chorych bezradnych i niezdolnych do jakiegokolwiek autonomicznego
działania (np. nieprzytomnych, unieruchomionych itp.). Model 3. jest najbardziej odpowiedni dla osób z
nadmiernym lękiem przed funkcjonowaniem w sytuacjach, w której czują się zależni od innej osoby. Dla
większości chorych optymalny jest model 2.
Działania zmierzające do poprawy funkcjonowania chorego wymagają bardziej precyzyjnego określenia
najistotniejszych trudności pacjenta i wspierania go w ich przezwyciężaniu.
Wstępne interwencje psychoterapeutyczne
Zaakceptowanie ograniczonych możliwości chorego radzenia sobie z problemami, które nie sprawiają
trudności zdrowej osobie łagodzenie poczucia winy z powodu dekompensacji.
Zaakceptowanie oczekiwań pacjenta, że otrzyma odpowiednią pomoc należy dać choremu poczucie
bezpieczeństwa.
Wyjaśnienie chorobowego charakteru objawów i omówienie możliwości leczenia.
Pomoc w znalezieniu rozwiązania trudności, które wyzwoliły objawy.
Wzmacnianie obrazu siebie u pacjenta w zakresach, w których jest on nie-adekwatnie obniżony dodawanie
mu otuchy, ukazując jego mocne strony.
Ułatwianie odreagowania przykrych emocji przez wygadanie się , wypłakanie itp.
W miarę możliwości podjęcie działań w najbliższym otoczeniu chorego, zmierzających do złagodzenia
trudności, które przyczyniły się do wyzwolenia objawów.
Ogólnie rzecz biorąc, warto pamiętać, że poczucie bezpieczeństwa chorego wzmacnia się przez okazywanie mu
zrozumienia dla jego stanu obniżonej sprawności jako naturalnego składnika obrazu choroby. Można to osiągnąć
przez wyjaśnienie chorobowej natury psychicznej niedyspozycji, wreszcie przez okazywanie możliwości
leczenia istniejących zaburzeń. Postępując w ten sposób, lekarz pozwala pacjentowi zaakceptować swój stan
zmniejszonej sprawności, zredukować lękowe reakcje wywołane przez chorobę i daje mu poczucie
bezpieczeństwa równie silne jak poczucie bezpieczeństwa, jakie dają małym dzieciom ich rodzice. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl aikidobyd.xlx.pl
leczenia ( żeby się pan doktor nie martwił ). W razie wątpliwości pomocne jest przeanalizowanie stosunku do
innych autorytetów w życiu pacjenta (rodziców, nauczycieli, przełożonych w pracy), a w razie stwierdzenia
problemów w tej sferze uświadomienie choremu, że podobnych trudności może on doświadczać w kontakcie z
lekarzem, a następnie omówienie sposobów radzenia sobie z nimi.
III. Ocena zdolności przeżywania przykrych uczuć.
Znaczna część zaburzeń nerwicowych wiąże się z trudnymi do zniesienia uczuciami wywołanymi przez
zewnętrzne okoliczności lub wewnętrzne konflikty. Informacja o stwierdzeniu zaburzeń nerwicowych może
również wywoływać przykre uczucia. Szczególnie trudna jest dla wielu pacjentów wiadomość, że terapia tych
zaburzeń wymaga dużo czasu i wysiłku.
W związku z tym przed przystąpieniem do działań terapeutycznych potrzebna jest ocena zdolności odroczenia
gratyfikacji możliwości realizowania uciążliwych zadań i zaleceń nie dających natychmiastowych efektów. W
przypadku osób mających takie trudności należy stopniowo zaznajamiać je z przykrymi informacjami
dotyczącymi diagnozy i konieczności długotrwałego leczenia. Prostym sposobem jest podzielenie postępowania
diagnostycznego na dwa spotkania. Pierwsze kończy się informacją, że korzystniej będzie ustalić dalsze
postępowanie na podstawie dwóch spotkań, ponieważ daje to dodatkową możliwość lekarzowi potwierdzenia
wniosków z badania, a pacjentowi szansę na przemyślenie wstępnych zaleceń oraz dodanie istotnych informacji,
o których zapomniał lub obawiał się powiedzieć za pierwszym razem. Doświadczenie wskazuje, że w trakcie
drugiego badania wielu pacjentów czuje się znacznie bezpieczniej i dodaje istotne dane dotyczące choroby i
okoliczności jej wystąpienia.
5.2.4. Podstawowe interwencje psychoterapeutyczne w praktyce ogólnolekarskiej
Wstępne interwencje psychoterapeutyczne obejmują (Golec, Kokoszka, 1995):
I. Działania zmierzające do wzmocnienia poczucia bezpieczeństwa chorego.
Z pragmatyki postępowania lekarskiego wynika zalecenie rozumienia trudności chorego w podjęciu roli pacjenta
jako wyrazu jego wewnętrznych trudności, a nie złej woli. W zależności od zdiagnozowania zródeł trudności
pacjenta można wybrać optymalny do prowadzenia leczenia model relacji terapeutycznej (Kaplan, Sadock,
1991):
1. Model aktywno-pasywny, w którym dominuje aktywność lekarza. Pacjent obarcza go pełną
odpowiedzialnością za całość procesów leczniczych.
2. Model nauczyciela i ucznia, gdzie lekarz funkcjonuje w ojcowski, opiekuńczo-kontrolujący sposób, a pacjent
akceptuje swoją zależność od niego.
3. Model wzajemnej współpracy, według którego lekarz i pacjent współpracują ze sobą, zdają sobie sprawę, że
przebieg leczenia zależy od ich wzajemnej współpracy. Pacjent docenia wiedzę i umiejętności lekarza, wie
jednak, że od jego samoobserwacji, umiejętności komunikowania lekarzowi zmian w stanie zdrowia i sposobu
realizacji zaleceń zależy przebieg jego terapii.
Model 1. wskazany jest w przypadku chorych bezradnych i niezdolnych do jakiegokolwiek autonomicznego
działania (np. nieprzytomnych, unieruchomionych itp.). Model 3. jest najbardziej odpowiedni dla osób z
nadmiernym lękiem przed funkcjonowaniem w sytuacjach, w której czują się zależni od innej osoby. Dla
większości chorych optymalny jest model 2.
Działania zmierzające do poprawy funkcjonowania chorego wymagają bardziej precyzyjnego określenia
najistotniejszych trudności pacjenta i wspierania go w ich przezwyciężaniu.
Wstępne interwencje psychoterapeutyczne
Zaakceptowanie ograniczonych możliwości chorego radzenia sobie z problemami, które nie sprawiają
trudności zdrowej osobie łagodzenie poczucia winy z powodu dekompensacji.
Zaakceptowanie oczekiwań pacjenta, że otrzyma odpowiednią pomoc należy dać choremu poczucie
bezpieczeństwa.
Wyjaśnienie chorobowego charakteru objawów i omówienie możliwości leczenia.
Pomoc w znalezieniu rozwiązania trudności, które wyzwoliły objawy.
Wzmacnianie obrazu siebie u pacjenta w zakresach, w których jest on nie-adekwatnie obniżony dodawanie
mu otuchy, ukazując jego mocne strony.
Ułatwianie odreagowania przykrych emocji przez wygadanie się , wypłakanie itp.
W miarę możliwości podjęcie działań w najbliższym otoczeniu chorego, zmierzających do złagodzenia
trudności, które przyczyniły się do wyzwolenia objawów.
Ogólnie rzecz biorąc, warto pamiętać, że poczucie bezpieczeństwa chorego wzmacnia się przez okazywanie mu
zrozumienia dla jego stanu obniżonej sprawności jako naturalnego składnika obrazu choroby. Można to osiągnąć
przez wyjaśnienie chorobowej natury psychicznej niedyspozycji, wreszcie przez okazywanie możliwości
leczenia istniejących zaburzeń. Postępując w ten sposób, lekarz pozwala pacjentowi zaakceptować swój stan
zmniejszonej sprawności, zredukować lękowe reakcje wywołane przez chorobę i daje mu poczucie
bezpieczeństwa równie silne jak poczucie bezpieczeństwa, jakie dają małym dzieciom ich rodzice. [ Pobierz całość w formacie PDF ]