[ Pobierz całość w formacie PDF ]
więc dalej.
Oni, choć niewierzący, są właściwie dobrymi ludzmi i dostąpią zbawienia Diakonowi
przypomniał się jego wróg, inspektor seminarium duchownego, który i w Boga wierzył, i nie
pojedynkował się, i żył w cnocie, ale kiedyś w ubiegłych latach żywił diakona chlebem zmie-
szanym z piaskiem, a pewnego razu omal nie oberwał mu uszu. Skoro życie układa się tak
niemądrze, że tego okrutnego i nieuczciwego inspektora, który kradł rządową mąkę, szano-
wali wszyscy, a w seminarium modlono się o jego zdrowie i zbawienie, to czy należy unikać
von Korena i Aajewskiego dlatego tylko, że są niewierzący? Diakon zaczął zastanawiać się
nad tym pytaniem, ale raptem przypomniało mu się, jak komicznie wyglądał dziś Samojlen-
ko, i to przerwało bieg jego myśli. Ileż to będzie śmiechu jutro! Diakon już widział w duchu,
jak zasiądzie pod krzakiem i będzie podglądał, a gdy jutro przy obiedzie von Koren zacznie
się przechwalać, on, diakon, opowie mu ze śmiechem o wszystkich szczegółach pojedynku.
Skąd pan wie? zapyta zoolog. Otóż to. Siedziałem w domu, a wiem .
Warto by opisać pojedynek ze strony komicznej. Teść będzie czytał i śmiał się; ten jest po
prostu w siódmym niebie, kiedy mu się opowiada lub opisuje coś śmiesznego.
Odsłoniła się dolina %7łółtej Rzeczki. Od deszczu rzeczka zrobiła się szersza i bardziej ro-
zezlona już nie gderała jak poprzednio, ale ryczała. Zaczęło świtać. Szary, mętny poranek i
obłoki biegnące na zachód w pogoni za burzowymi chmurami i przesłonięte mgłą góry, i mo-
kre drzewa wszystko wydało się diakonowi brzydkie i zagniewane. Umył się w strumieniu,
odmówił modlitwy poranne i nagle zachciało mu się herbaty i gorących placków ze śmietaną,
jakie dają na śniadanie u teścia. Przypomniała mu się diakonica i Bezpowrotne chwile , któ-
re nieraz grała na fortepianie. Co to za kobieta? Diakona poznawano z inną, zeswatano i oże-
niono w ciągu jednego tygodnia; żył z żoną niespełna miesiąc i zaraz został skierowany tutaj,
więc nawet nie rozeznał się, co to za człowiek. A jednak trochę mu bez niej tęskno.
Trzeba do niej napisać liścik... pomyślał.
Flaga nad duchanem przemokła na deszczu i obwisła, a sam duchan wydawał się niższy i
ciemniejszy niż zwykle. Przed drzwiami stał dwukołowy wóz; Kierbałaj, jacyś dwaj Abchaz-
czycy i młoda Tatarka w szarawarach, prawdopodobnie żona lub córka Kierbałaja, wynosili z
duchanu naładowane worki i kładli je w wozie na kukurydzianej słomie. Obok stała para
osłów ze zwieszonymi głowami. Załadowawszy worki, Tatarka i Abchazczycy pookrywali je
z wierzchu słomą, a Kierbałaj zaczął pospiesznie zaprzęgać osły.
Na pewno kontrabanda pomyślał diakon.
Oto zwalone drzewo z wyschniętymi igłami, oto czarny ślad po ognisku. Diakonowi przy-
pomniały się wszystkie szczegóły wycieczki, ogień, śpiew Abchazczyków, słodkie marzenia
o archiriejstwie i procesji... Czarna rzeczka od deszczu zrobiła się czarniejsza i szersza. Dia-
kon ostrożnie przeszedł przez wątły mostek, do którego już sięgały grzebienie brudnych fal, i
wspiął się po drabince do suszarni.
52
Tęga głowa! pomyślał wyciągnąwszy się na słomie i wspominając von Korena. Dobra
głowa, daj Boże zdrowie. Ale okrucieństwo w nim jest...
Za co zoolog nienawidzi Aajewskiego, a ten zoologa? O co będą się pojedynkować? Gdy-
by obaj zaznali od dzieciństwa takiej nędzy jak diakon, gdyby się wychowali wśród ludzi
ciemnych i oschłego serca, chciwych zysku, którzy wymawiają rodzinie każdy kęs chleba, są
nieokrzesani i ordynarni w obejściu, plują na podłogę i czkają przy obiedzie czy podczas mo-
dlitwy, gdyby obaj od dzieciństwa nie byli zepsuci przez dobre warunki i lepsze otoczenie,
jak przylgnęliby do siebie, jak chętnie wybaczyliby sobie nawzajem wszelkie wady i ocenili
to, co tkwi w każdym z nich. Przecież tak mało na świecie nawet pozornie przyzwoitych lu-
dzi! Owszem, Aajewski jest zwariowany, rozpieszczony, dziwny, ale on przecież nie ukrad-
nie, nie splunie głośno na podłogę, nie zacznie wymawiać żonie: %7łresz, a pracować nie
chcesz , nie będzie bić dziecka lejcami albo karmić służby cuchnącą peklowiną czyż to nie
wystarczy, żeby pobłażliwie traktować jego wady? I przecież od tych wad on sam cierpi naj-
więcej, cierpi, jak chory od ran. Zamiast doszukiwać się w swoich bliznich degeneracji, wy-
mierania, dziedziczności i tym podobnych rzeczy a wszystko z nudów czy przez jakieś nie-
porozumienie czy nie lepiej byłoby zejść niżej i skierować całą nienawiść i gniew tam,
gdzie całe ulice jęczą od straszliwej ciemnoty, chciwości, docinków, brudu, przekleństw, bab-
skich wrzasków... [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl aikidobyd.xlx.pl
więc dalej.
Oni, choć niewierzący, są właściwie dobrymi ludzmi i dostąpią zbawienia Diakonowi
przypomniał się jego wróg, inspektor seminarium duchownego, który i w Boga wierzył, i nie
pojedynkował się, i żył w cnocie, ale kiedyś w ubiegłych latach żywił diakona chlebem zmie-
szanym z piaskiem, a pewnego razu omal nie oberwał mu uszu. Skoro życie układa się tak
niemądrze, że tego okrutnego i nieuczciwego inspektora, który kradł rządową mąkę, szano-
wali wszyscy, a w seminarium modlono się o jego zdrowie i zbawienie, to czy należy unikać
von Korena i Aajewskiego dlatego tylko, że są niewierzący? Diakon zaczął zastanawiać się
nad tym pytaniem, ale raptem przypomniało mu się, jak komicznie wyglądał dziś Samojlen-
ko, i to przerwało bieg jego myśli. Ileż to będzie śmiechu jutro! Diakon już widział w duchu,
jak zasiądzie pod krzakiem i będzie podglądał, a gdy jutro przy obiedzie von Koren zacznie
się przechwalać, on, diakon, opowie mu ze śmiechem o wszystkich szczegółach pojedynku.
Skąd pan wie? zapyta zoolog. Otóż to. Siedziałem w domu, a wiem .
Warto by opisać pojedynek ze strony komicznej. Teść będzie czytał i śmiał się; ten jest po
prostu w siódmym niebie, kiedy mu się opowiada lub opisuje coś śmiesznego.
Odsłoniła się dolina %7łółtej Rzeczki. Od deszczu rzeczka zrobiła się szersza i bardziej ro-
zezlona już nie gderała jak poprzednio, ale ryczała. Zaczęło świtać. Szary, mętny poranek i
obłoki biegnące na zachód w pogoni za burzowymi chmurami i przesłonięte mgłą góry, i mo-
kre drzewa wszystko wydało się diakonowi brzydkie i zagniewane. Umył się w strumieniu,
odmówił modlitwy poranne i nagle zachciało mu się herbaty i gorących placków ze śmietaną,
jakie dają na śniadanie u teścia. Przypomniała mu się diakonica i Bezpowrotne chwile , któ-
re nieraz grała na fortepianie. Co to za kobieta? Diakona poznawano z inną, zeswatano i oże-
niono w ciągu jednego tygodnia; żył z żoną niespełna miesiąc i zaraz został skierowany tutaj,
więc nawet nie rozeznał się, co to za człowiek. A jednak trochę mu bez niej tęskno.
Trzeba do niej napisać liścik... pomyślał.
Flaga nad duchanem przemokła na deszczu i obwisła, a sam duchan wydawał się niższy i
ciemniejszy niż zwykle. Przed drzwiami stał dwukołowy wóz; Kierbałaj, jacyś dwaj Abchaz-
czycy i młoda Tatarka w szarawarach, prawdopodobnie żona lub córka Kierbałaja, wynosili z
duchanu naładowane worki i kładli je w wozie na kukurydzianej słomie. Obok stała para
osłów ze zwieszonymi głowami. Załadowawszy worki, Tatarka i Abchazczycy pookrywali je
z wierzchu słomą, a Kierbałaj zaczął pospiesznie zaprzęgać osły.
Na pewno kontrabanda pomyślał diakon.
Oto zwalone drzewo z wyschniętymi igłami, oto czarny ślad po ognisku. Diakonowi przy-
pomniały się wszystkie szczegóły wycieczki, ogień, śpiew Abchazczyków, słodkie marzenia
o archiriejstwie i procesji... Czarna rzeczka od deszczu zrobiła się czarniejsza i szersza. Dia-
kon ostrożnie przeszedł przez wątły mostek, do którego już sięgały grzebienie brudnych fal, i
wspiął się po drabince do suszarni.
52
Tęga głowa! pomyślał wyciągnąwszy się na słomie i wspominając von Korena. Dobra
głowa, daj Boże zdrowie. Ale okrucieństwo w nim jest...
Za co zoolog nienawidzi Aajewskiego, a ten zoologa? O co będą się pojedynkować? Gdy-
by obaj zaznali od dzieciństwa takiej nędzy jak diakon, gdyby się wychowali wśród ludzi
ciemnych i oschłego serca, chciwych zysku, którzy wymawiają rodzinie każdy kęs chleba, są
nieokrzesani i ordynarni w obejściu, plują na podłogę i czkają przy obiedzie czy podczas mo-
dlitwy, gdyby obaj od dzieciństwa nie byli zepsuci przez dobre warunki i lepsze otoczenie,
jak przylgnęliby do siebie, jak chętnie wybaczyliby sobie nawzajem wszelkie wady i ocenili
to, co tkwi w każdym z nich. Przecież tak mało na świecie nawet pozornie przyzwoitych lu-
dzi! Owszem, Aajewski jest zwariowany, rozpieszczony, dziwny, ale on przecież nie ukrad-
nie, nie splunie głośno na podłogę, nie zacznie wymawiać żonie: %7łresz, a pracować nie
chcesz , nie będzie bić dziecka lejcami albo karmić służby cuchnącą peklowiną czyż to nie
wystarczy, żeby pobłażliwie traktować jego wady? I przecież od tych wad on sam cierpi naj-
więcej, cierpi, jak chory od ran. Zamiast doszukiwać się w swoich bliznich degeneracji, wy-
mierania, dziedziczności i tym podobnych rzeczy a wszystko z nudów czy przez jakieś nie-
porozumienie czy nie lepiej byłoby zejść niżej i skierować całą nienawiść i gniew tam,
gdzie całe ulice jęczą od straszliwej ciemnoty, chciwości, docinków, brudu, przekleństw, bab-
skich wrzasków... [ Pobierz całość w formacie PDF ]